maandag 31 oktober 2011

Luuk Schmidt en Brother Dege

Zaterdag 5 November in het voorprogramma in samenwerking met
 en  

Luuk Schmidt
De uit Hengelo afkomstige Luuk speelt normaal gesproken in de band Necessary Nature maar om zijn artistieke inspiratie volledig kwijt te kunnen schrijft en speelt hij ook muziek onder zijn eigen naam. Als inspiratiebron noemt Luuk zel R,E.M., Neil Young, Cat Stevens en Tracy Chapman.



Hoofdprogramma
 Brother Dege (USA) ...... (“Deej“) wordt al het best bewaarde geheim uit het diepe zuiden van de Verenigde Staten genoemd! Dege Legg is een singer/songwriter en tevens muzikant in hard- en southernrock bands als Santeria en Black Bayou Construktion. Een geboren cajun uit de swamplands van Louisiana, en opgegroeid met deltablues.
 Deze langharige Amerikaan uit Lake Charles, Louisiana is als Brother Dege op het podium gewapend met zijn dobro, en vol overgave vertolkt hij de rauwe deltablues op zijn eigen unieke manier met ritmisch doorrollende dobroklanken en dito stemgeluid. In 2010 kwam zijn derde cd “Folksongs of the American Longhair” uit, 10 nummers met alleen de slide-gitaar. Brother Dege klinkt spiritueel en ingenieus, en verliest de rauwe kracht van de blues niet uit het oog. Eerlijk en recht uit het hart. Hij weet vaak een gevoelige snaar te raken, rammelend op zijn dobro. In zijn songs hoor je als het ware de orkaan Katrina verwoestend over de stad New Orleans trekken en het water door de dijken breken. Liefhebbers van de slide gitaar, swamp-blues of southern rock zullen aan hun trekken komen bij het meemaken van een optreden van Brother Dege. Laat je meeslepen met het ritme en misschien zal het geheim ontrafeld worden….

zondag 30 oktober 2011

Patrick Sweany @ NiX Podium 29 Oktober 2011

Patrick Sweany is deze maand voor het eerst in Nederland. Vanavond op het NiX Podium begint hij aan zijn tweede concert in de Lage Landen. De aftrap in Paradiso de dag ervoor was hem goed bevallen, maar toen hij begon met de soundcheck in de NiX raakte hij niet uitgepraat over de diverse authentieke versterkers die er staan en waarmee hij mocht gaan spelen. Hij opende zijn concert met de mededeling dat hij vooral die “ene uit 1964” wel heel bijzonder vond om vervolgens vol overgave los te gaan in een vlotte set met zeer afwisselende songs maar allemaal met een grote dosis energie en power.
Zittend op een kruk, met zijn voeten stampend op een omgebouwd cd-kistje waarin de microfoonstandaard is geplaatst, komt hij binnen bij het aanwezige publiek alsof er een volledige band staat. Zijn stem is veelzijdig en soulful, over het algemeen laag en warm, maar soms ook hoog en rauw. En die stem is zo bepalend en verrassend dat je in nummers als “ Same thing” bijna van je kruk valt vanwege de vocale kwaliteiten van deze man. Tussendoor vertelt hij bijzonder leuke verhalen over thuis, West-Nashville ” the better part! “ en andere ervaringen. Zo raadt hij het publiek aan om eens naar Eureka Springs in Arkansas te gaan waar hij zijn eerste cd heeft opgenomen en voegt hieraan toe dat we dan niet zijn nog openstaande rekeningen van het café Chelsea’s Corner hoeven te voldoen! Hij wisselt veelvuldig van gitaar, en ook met de slidegitaar staat hij zijn man. De nummers variëren van slowblues en swamp tot rock-‘n-roll en ruig. Veel van de nummers zijn van zijn eigen hand maar hij speelt een magistrale cover van “Poverty” van Bobby Blue Bland, om kippenvel van te krijgen. Zijn derde cd  “ Every hour is a dollar gone “ werd geproduceerd door Dan Auerbach van de Black Keys. Dit is goed te herkennen in nummers als “ Them Shoes” en “After a while”. Grappig om na afloop van het concert te horen dat jaren geleden een nog jonge en onbekende Auerbach graag in de band van Sweany wilde spelen! Ze groeiden min of meer in dezelfde omgeving op. Bijna aan het einde van de tweede set gooit hij er nog een prachtige ballad in van Joe Tex om vervolgens nog het fijne nummer “Badluck, badluck” van zijn tweede album te doen.
Ach, en dan moet er na een stevige toegift een einde komen aan dit verbluffende optreden en kan ik maar een conclusie trekken: Patrick Sweany is een swingende, roots rockende bluesman en laat een geweldige indruk achter.
Filmpje volgt........

vrijdag 28 oktober 2011

Sean Costello Live CD Preview

Sean Costello's At His Best - LiveBefore his tragic death in 2008, Sean Costello had garnered a well-earned reputation as both a dynamic live performer as well as a consummate studio professional. Sadly, Costello left behind a sparse catalog of albums, and little that illustrated his electrifying live performance style save for a handful of random tracks on 2009's Sean's Blues compilation album.
On November 15, 2011 Landslide Records will release the much-anticipated Sean Costello: At His Best - Live, a sixteen-song collection of live performances culled from across his too-brief career, 2000 to 2007. The album features material taken from both U.S. and European performances, and includes eleven previously unreleased songs from the beloved blues guitarist. Better yet, proceeds from the album will benefit the Sean Costello Memorial Fund for Bi-Polar Research, a non-profit organization started by Sean's mother, Debbie Costello Smith. Lees hier verder........

13 november Ryan McGarvey

De voorverkoop van gitaarvirtuoos Ryan McGarvey gaat als een speer, wees er op tijd bij.
Vvk adressen zijn: POP EYE Hengelo (ov)
                            Cafe de Doedelzak Enschede
                            Aan de kassa tijdens voorgaande optredens
Voor diegene die te veraf wonen voor de vvk adressen, neem contact op met info@vaneckblues.nl

We naderen al aardig de grens van uitverkocht, wees er snel bij!!!!!  VOL=VOL

Jan


woensdag 26 oktober 2011

Jules van Brakel bij King MO

Best Blogger Tips
Bassist Jules van Brakel, genomineerd voor de Dutch Blues Awards 2011, bekend van bands als MOCT, Mike and the Mellotones, the Backbones en meer van dat moois is officieel vast bandlid geworden bij King MO. Hij volgt Roelof Klijn op die door zijn nieuwe gezinssituatie (pas Papa geworden) en zijn verplichtingen bij Dede Priest en the Shiner Twins het drukke programma van King MO moeilijk meer in kon passen.

Uiteraard zijn de overige leden van de band zeer tevreden met de nieuwe aanwinst, maar blijven ook goed bevriend met Roelof die in november nog de laatste afgesproken gigs met de band zal spelen.
Na het acute vertrek van drummer Henk Punter, tourt de band op dit moment in Duitsland met Nicky Loman (o.a. Alain Clarke, Candy Dulfer, Bobby Kimball), maar Nicky kan niet vast in de band komen spelen. Ook daar hoopt de band op korte termijn met een nieuw vast bandlid op de proppen te komen en hun ambitieuze plannen (meer buitenland tours, nieuwe CD) in 2012 verder uit te werken.

The Delta Saint oktober 2011 NiX Podium Enschede

De vooraankondiging liet het al weten, The Delta Saints zouden zomaar the next big thing, de band met de x-factor, kunnen worden. En laten we eerlijk zijn, we zitten al weer geruime tijd te wachten op een band met ballen die ons in vervoering kan brengen. Dus vol verwachting op den brommert naar het fameuze NiX Podium te Enschede. Het Podium heeft o.a. een grote naam als kraamkamer voor opkomend talent in de blues en roots scene, zeker binnen Nederland maar ook de rest van Europa volgt men dit Podium  met grote ogen. Dit is de Saints eerste tour door Europa en dat het zwaar is weten ze nu ondertussen ook. De tour brengt de heren door heel Europa en de avond voor het hier besproken optreden stonden ze nog in Parijs. En hierna? Op naar Bonn voor opnamen bij het vermaarde Rockpalast van de WDR. Toch prachtig dat HET Podium, zoals de NiX het zelf noemt, opgenomen is in een tour als deze.

The Delta Saints: deze jonge honden band uit Nashville brouwt een energieke, bijzonder smaakvolle cocktail van Southern Rock, (swamp)Blues en Funk, in de verte herinneringen oproepend aan bands als The Allman Brothers en The Black Crowes. In relatief korte tijd heeft de band een sterke fanbase opgebouwd in Music City (Nashville) en het zuidoosten van de VS. Ze brengen veel eigen werk afgewisseld met enkele klassiekers als Honky Tonk Woman, Come Together, Hey Jude en een stevig portie rock ‘n roll geschoeid op de meesterwerken van Chuck Berry. Echter alles wat ze aanpakken overgieten ze met hun in eigen keuken bereide saus en brengen het ook nog eens met een vurig enthousiasme aan de kook. Een inzet en enthousiasme welke je tegenwoordig nauwelijks meer ziet.

Het is onvermijdelijk dat de Delta Saints je niet met de haren rechtovereind in de nek de zaal uit laten gaan en dat is ze bij mij, maar ook het overgrote deel van het aanwezige publiek uitermate goed gelukt. Kippenvel delen met je medebezoekers maakt een optreden tot een onvergetelijk samenzijn. En dat samenzijn gaat dus ook op voor de band, zo voelt het en zo is het. Mede omdat de NiX geen kleedruimte heeft waar de band zich terug kan trekken in de pauze en na afloop heb je echt het gevoel dat je deel bent van de band maar ook andersom, samen maak je vuurwerk en een wereldavond. Voor mij en iedereen die aanwezig was mogen ze vanavond weer HET Podium bestijgen en ons overgieten met de heerlijkste en heetste saus die ik in lange tijd heb mogen proeven.

De NiX heeft met de van de wanden druipende muzieksfeer en geschiedenis zeer zeker bijgedragen aan dit ultieme warme gevoel waarmee ik de zaal verliet.
Maar, niet getreurd, ik weet dat ik binnenkort weer mag genieten van een (h)eerlijk optreden in deze zaal, op zich een super basis ingrediënt. Ik prijs me gelukkig!
Klompke

dinsdag 25 oktober 2011

Uurtje van NiX 25 oktober

Van 21:00 tot 22:00 een uurtje van NiX 25 oktober bij EnschedeFM:

Maria Muldaur – Walk by faith (Steady love – 2011)
Leo Kottke – Last steam engine train (The best of – 1987)
Sonny Landreth – Bluetarp blues (From the reach – 2008)
Rolling Stones – ventilator blues (Exile on Mainstreet – 1972)
Patrick Sweany – Corner closet (That old southern drag – 2011)
Lance Lopez – One half hour (Salvation from sundown – 2010)
Cuby & the Blizzards – Go down sunshine (Collected – 2010)
Brother Dege – House of the dying sun (Folksongs from the American longhair – 2010)
ZZ Top – Bedroom thang (First album – 1987)
Dede Priest – Chicken or egg (Kinky at the root – 2011)
Mojo Bufford – Mo’s wood (Blues ain’t a color – 2005)
Robert Ctay – I wonder (Strong persuader – 1986)

zondag 23 oktober 2011



Stem nu op de Dutch Blues Foundation: maar eerst luisteren naar Ruud Weber ...
http://www.dutchbluesfoundation.com/stemmen

Brother Dege, om even voor te gaan zitten...

Brother Dege, om even voor te gaan zitten....

vrijdag 21 oktober 2011

De Amerikaanse rockfotograaf Barry Feinstein is overleden.

Dat heeft zijn vrouw laten weten. Feinstein stond vooral bekend als fotograaf van bekende albumcovers. Zo zijn de covers van Bob Dylan's The times they are a-changing en Beggar's Banquet van The Rolling Stones van zijn hand. Die laatste hoes van een met graffiti beklad vuil toilet werd eerst te expliciet bevonden en vervangen door een witte hoes. Later werd Baggar's Banquet wel met de Feinstein foto uitgegeven.

Film
In totaal maakte Feinstein in zijn carrière voor ruim 500 covers de foto, waaronder Pearl van Janis Joplin en het soloproject van Beatle George Harrison All things must pass.

Hij tourde met Bob Dylan voor de beroemde 1966 electric tour en dirigeerde ook de cult film You are what you eat, in 1968.

Feinstein was al enige tijd ziek. Hij is 80 jaar oud geworden.

Zijn lp-hoezen en foto's zijn te zien op de Barry Feinstein website.

De genomineerden Dutch Blues Awards 2011 bekend

De Dutch Blues Awards is een jaarlijks terugkerend evenement waarbij Awards zullen worden uitgereikt aan mensen die het afgelopen jaar een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan de Blues in Nederland. De Dutch Blues Awards voor de catogorieën;
Best Dutch Blues Band, Best Dutch Blues Artist, Best Dutch Blues Album en Keepin the Blues Alive Awards.

De Dutch Blues Awards 2011 zullen op zaterdag 14 april 2012 worden uitgereikt in Hotel de Rustende Jager te Nieuw-Vennep. Kaarten voor dit evenement zijn vanaf 1 janurari 2012 te bestellen via de website van de Dutch Blues Foundation.


De genomineerden voor De Dutch Blues Awards 2011 zijn:

Bands:
The Veldman  Brothers
Barrelhouse
Bradley's Circus

Gitaristen:
Gerrit Veldman  (The Veldman Brothers)
Kees Dusink  (Twelve Bar Blues Band)
Sjors Nederlof  (o.a. King Mo en Coup de Grace)
Richard van Bergen  (o.a. Rootbag, Shiner Twins en Dede Priest Band)
Raymond 'Guitar Ray'  Nijenhuis (o.a. Mr. Boogie Woogie en Dede Priest)


Vocalisten:
Ralph de Jongh  (Crazy Hearts)
Phil Bee  (King Mo)
Tineke Schoemaker  (Barrelhouse)
Mattanja Joy Bradley  (Bradley's Circus)
Dede Priest

Drummers: 
Henk Punter  (King Mo)
Boyd Small  
Marco Overkamp  (The Veldman Brothers)
Jody van Ooijen  (o.a. Dede Priest band en de Shiner Twins)
Robbie Andreas Carree  (Mr. Boogie Woogie)

Bassisten:
Harm van Sleen  (o.a. Dicky Greenwood en United by Music)
Jasper Mortier  (o.a. Crazy Hearts en Mr. Boogie Woogie)
Ruud Weber (o.a. Snowy White en Ruud Weber Band)
Jules van Brakel  (Mike & the Mellotones)
Patrick 'Sideburn' Obrist  (Twelve Bar Blues Band )

Toetsenisten:
Martijn Schok  
Han van Dam  (Barrelhouse)
Roel Spanjers  (o.a. Normaal)

Harpisten:
Bennie Veldman  (The Veldman Brothers)
Big Pete ( Pieter van der Pluijm )
Ben Bouman

Tot 1 december 2011 kan worden gestemd op de genomineerden. Klik hier om te stemmen

donderdag 20 oktober 2011

John-Alex Mason passed away

Via via hoorden we vanmorgen het droevige nieuws:
John-Alex Mason passed away this morning in a Colorado Springs hospital. After a recent surgery, he fell into a coma and never regained consciousness.
Hij tourde in 2005 en 2006 door Nederland waarbij hij ook ons Podium aandeed voor een fraai optreden.
Ik heb zelfs een t-shirt van hem gekocht en dat doe ik bijna nooit, zegt genoeg!
Hij sliep nog bij onze eigen Martin "Mick Jagger" Peulemans.
We zullen hem missen!

woensdag 19 oktober 2011

Same old blues



Beste vrienden, zoals altijd de eerste poging "same old blues"Veel plezier en genieten maar....
Anne-Marie

Cuby op postzegel!

PostNL brengt een speciale muziekpostzegel met geluid op de markt van het nummer Somebody will know some day van het album Groeten uit Grollo van Cuby and the Blizzards.

Door een smartphone met een speciale app bij de postzegel te houden gaat het nummer draaien. Maandag werd de eerste muziekpostzegel gepresenteerd, een zegel van Radar Love van Golden Earring. Ook De Dijk krijgt een eigen muziekpostzegel van het nummer Ik kan het niet alleen. De muziekpostzegel van Cuby verschijnt in november op de markt.

dinsdag 18 oktober 2011

Uurtje van NiX 18 oktober




tussen 21:00 en 22:00 een uurtje van NiX bij EnschedeFM een uurtje nonstop

Adele – Rolling in the deep (21 – 2011)
De Dijk – Wil je winnen (Scherp de zeis – 2011)
Cash Box Kings – Fraulein Paulina (Holler and Stomp – 2011)
Bugs Henderson – Sweat and mean (Daredevils of guitar – 1994)
C.W. Stoneking – Jungle blues (Jungle Blues 2008)
Andreas Arlt – It hurts to love someone (All time favorites – 2011)
Mariëlla Tirotto & the blues Federation – Black Coffee (Dare to stand out – 2011)
Ryan McGarvey – Mystic dream (Forward in reverse – 2007)
Cuby & the Blizzards – Another day, another road (Universal masters collection – 2002)
Roy Buchanan – The Messiah will come again (Sweet dreams: the Anthologu disc 1 – 1995)
Stevie Ray Vaughan & Double trouble – Tin Pan Alley (live) (Couldn’t stand the weather – 1984
Bluesmotel – Bound to drive you crazy (Bound to drive you crazy – 2011)

maandag 17 oktober 2011

The Epstein Roepaen Festival 16 oktober 2011

Roepaen Festival 16 oktober 2011
Voor het eerst op dit festival om onze vrienden The Epstein weer eens te ontmoeten en zien spelen. Geweldige ervaring! Zeker daar Ine nog even mee mocht doen.

Foto gemaakt door © Marcel Houweling.

Tja, The Delta Saints, wat een geweldig optreden op zaterdag 15 oktober 2011.
Woensdag 19 oktober zijn er opnamen voor het fameuze Rockpalast. De uitzending zal zijn op Maandag 28 November 2011, 00.15 - 02.15 uur.
Wie kan raden welke versterker van het NiX Podium door leadzanger Ben Ringel hier bespeelt kan 2 vrijkaartjes winnen.
Dus kijken en opletten : -)



vrijdag 14 oktober 2011

Concertverslag TIMO GROSS 01-10-2011 NiX Podium

Concertverslag TIMO GROSS 01-10-2011 NiX Podium

Tekst: Nineke Loedeman
Foto’s: Bert van der Veen

Op een zeer zwoele herfstavond, naar blijkt de warmste 1 Oktober all over, fiets ik weer eens naar de NiX om te gaan luisteren en kijken naar de Timo Gross Band. Ik had al van deze band uit Duitsland gehoord, gelezen en via de bekende videokanalen ook al diverse clips gezien. Al met al genoeg geprikkeld om dit trio van dichtbij mee te gaan maken. Het was gezellig in de NiX, al viel het aantal publiek iets tegen (een band als deze verdiend meer) en zoals altijd zeer sfeervol, om 21.45 u. trapten de heren af met de titelsong van hun laatste cd “Fallen from grace”, een opwarmertje nog in een rustig tempo, maar dermate stuwend dat ieders aandacht meteen getrokken was. Ach, en daarna leek het alsof we met z’n allen in een trein zaten die voortdenderde in een lekker tempo, soms iets sneller en soms iets langzamer.

Het publiek raakte steeds meer in de ban van deze drie mannen, die goed op elkaar ingespeeld zijn . Timo Gross heeft een prettig rauwe stem, zingt makkelijk en speelt gewoon goed gitaar! Wordt daarbij ondersteund door een geweldige ritmesectie, Frowin Ickler op bas en Michael Siegwart op drums, muzikanten die ook hun sporen ruimschoots verdiend hebben. Timo kan ook nog eens lekker vertellen en dat dat in het duits gaat is voor de meeste aanwezigen geen probleem, zo dichtbij de duitse grens.

Zo vertelt hij over een nummer, “I need you badly” dat hij voor Ray Charles geschreven heeft, zelfs heeft opgestuurd naar de man maar helaas nooit door Ray gebruikt is. Dom, dom, dom want even later blijkt dat dat een geweldig nummer is. Timo weet het enthousiaste publiek ineens stil te krijgen door een gitaarsolo met de volumeknop op nul weg te geven, samen met Frowin. Prachtig gewoon. Om daarna er weer vol in te knallen met “Down to the Delta”, van het debuutalbum uit 2005. Funky, driestemmig gezongen en even hoorden we wat Dire Straits erin! Toen de mannen ineens van het podium afliepen dacht ik: he, nu al pauze? Maar het bleek een acoustisch setje op de dansvloer te worden, Timo op de resonator en waarbij ook drummer Michael een gitaar bespeelde. Het publiek stroomde naar voren om hier maar niets van te missen, erg bijzonder. Na 3 nummers dan toch pauze, om daarna weer te beginnen met een instrumentaal nummer “Struttin’part two” waar de vonken van af spatten. De sfeer is geweldig en het ene na het andere nummer wordt met veel gejuich onthaald en beloond. Inmiddels staat het publiek te dansen op de dansvloer en ondergetekende had om het Bass’n Drumsnummer gevraagd, met daarin een lekkere funky bassolo van Frowin en aansluitend een drumsolo van Michael. Kippenvel!

Als uiteindelijk het laatste nummer wordt aangekondigd loopt de spanning op en laat het publiek na afloop duidelijk horen dat de heren nog niet klaar zijn. Na het geroep om Zugabe, speelt de band nog 3 nummers, waaronder een flitsende “Redhouse” en een klein acoustisch “Here comes de blues”, met backing vocals van het publiek. Wat een vet optreden of zoals een bezoekster mooi verwoordde: Affengeil! Om vervolgens na afloop, zoals gebruikelijk, nog een biertje met de heren te drinken en wat na te kletsen. Wat zijn dit toch heerlijke avonden!

Concertverdlag Sultans of Slide NiX Podium 8 september

Concertverdlag Sultans of Slide NiX Podium 8 september

Bericht geplaatst op 12 september 2011 door Jan van Eck in de categorie Nieuws.
Tekst: Herbert Schluter
Foto’s: Erik Cramer
Op donderdag 8 september stapte ik tamelijk vroeg op ’t fietsje om naar NiX Bluespodium te peddelen. Op het programma stond namelijk om 20.30 uur een – op papier althans – geweldige combinatie van de Sultans of Slide, met frontman niemand minder dan Big Monti Amundson. Om ze maar meteen te noemen: Henry Cooper op (slide)gitaar en zang, Richard van Bergen (ook geen onbekende, nl. Shiner Twins) op gitaar en zang, Bart Kamp op basgitaar en last but certainly not least Boyd Small die als drummer liet horen over een fantastische bluesstem te beschikken. Hoor je ook niet iedere dag!

Hoe dan ook, toen ik om 3 minuten voor half negen de NiX binnenstapte kwamen de eerste tonen me al tegemoet wandelen. Gelukkig bleek ’t de soundcheck te zijn en had ik nog tijd om de jas weg te hangen en een biertje te regelen. Toen de heren even later het podium betraden stond er dus maar liefst 5 man op het podium en er werd afgetikt met ‘Broke Down’. Al na de eerste paar akkoorden was duidelijk dat hier een gedegen clubje muzikanten op het podium stond. De eerste nummers begonnen met een slow start om steeds verder op bouwen naar een energiek samenspel waar gewoonweg het speelplezier van afspatte! De heren hadden er zichtbaar lol in en waren dan ook goed op elkaar ingespeeld. Af en toe een blik naar elkaar en ’t was meteen duidelijk wie de gitaarsolo in een liedje voor z’n rekening mag nemen. Wie ’t ook deed, Monti, Richard of Henri, het resultaat was hoe dan ook een high-power, energieke en vlammende solo – gitaren mag je soms best mishandelen. Een beetje, dan…
Songs die de revue passeerden waren onder andere Oh Johnny, Shake ‘em, Goodbye Blues, Strange Angel, Lucky, Never Happy en Cruel. Ook tijdens de toegift gaat het gas er stevig op en er ontstaat een soort gitaar-battle tussen Henri, Monti en Richard die om beurten een vlammende solo laten horen, even naar elkaar kijken om vervolgens een ander weer de ruimte te geven voor een al even opzwepende solo. Boyd en Bart laten zich ook niet onbetuigd op hun instrumenten. Niet alleen de heren muzikanten hebben er lol in, ook het publiek gaat helemaal uit z’n dak en zowel na afloop van het optreden als de dagen erna gonst het op Twitter, Facebook en de site van de NiX van de enthousiaste reacties op dit spetterende concert. Om even een citaat van één van de aanwezigen te laten horen: ‘Staat in het linkerrijtje, praktisch bovenaan!’. Heerlijk!

Interview met Eric Steckel Nix Podium, Enschede – 16 december 2010

Interview met Eric Steckel
Nix Podium, Enschede – 16 december 2010

Tekst en Foto’s : Andre Wittebroek
Afgelopen donderdagavond 16 december trad gitarist/zanger Eric Steckel  op in  Nix Podium in Enschede. Zoals te lezen valt in artikel Nieuws van de Nix 3 december in dit magazine (lees artikel) staan er dingen te veranderen o.a. de naam. Nu dus Nix Podium en onthoudt die naam beste lezers, want het is een prachtige club met fantastische mensen die het besturen o.l.v. Chris Wobben . Ikzelf was nu er voor de eerste keer (schaam me echt een beetje) en zal zeker spoedig terugkomen. De ledenwerfavond a.s. donderdag 23 december met o.a. King Mo en de viering van het 10-jarigjubileum op zondagmiddag 30 januari met John Primer zijn voor iedereen die van goede live-muziek plus  een zeer gezellige sfeer houdt een goede gelegenheid om eens een kijkje te nemen! Van harte aanbevolen door mijzelf!
Eric Steckel en band
Voor  het concert was er volop gelegenheid  voor een interview met Eric,  bassist Peter Lewis en drummer Sergio Pajaro-Gonzales. Tourmanager Rob Koning regelde dat vlot.
-Vorig jaar zag ik je voor het eerst optreden op het Grolsch Bluesfestival in Schoeppingen en daar speelde je met Bas Paardekooper. Hoe kwam die samenwerking tot stand?
We speelden  al eens samen op een Blues Guitar Tribute en dat werd  een  succes. Mijn manager Rob Koning wilde graag een zomertour in Europa en er was geen begeleidingsband uit Amerika beschikbaar dus werd besloten een tour met Bas en zijn band te doen. Uit de vele positieve reacties bleek het een goede keuze geweest te zijn.
-Je bent nog erg jong maar toch al jaren in de muziek actief. Wanneer en hoe ben je begonnen?
Ik was altijd al gefascineerd door de gitaar als instrument. Bij elk optreden hield ik vooral de gitarist in de gaten  en keek wat hij deed, hoe hij het deed e.d. Doe ik nog trouwens nog steeds. ( Ondergetekende ook, maar die heeft nog nooit een gitaar aangeraakt!!). Door  veel te oefenen , mijn voorbeelden na te spelen en waarschijnlijk toch het nodige talent hebbende, kwam ik steeds verder. Daarna kwamen de eerste optredens maar in 2003 ging het ineens veel sneller. John Mayall zag mij spelen en vroeg mij voor een optreden. Dat ging zo goed dat we in 2004  een tour in Scandinavie deden. Ik bleek de jongste gitarist te zijn die ooit in zijn band speelde. Hij heeft mij veel tips gegeven, ook  bij optredens d.m.v. een knipoog, een handbeweging, een bepaalde blik. Je wist dan wat te doen, wat is goed, wat minder e.d. De praktijk is toch de beste leerschool. Bij blueslegende Mayall spelen is natuurlijk een visitekaart van jewelste: Eric Clapton, Peter Green, Walter Trout, Eric Steckel:  klinkt niet gek!!  In 2005 mocht ik nog sessiewerk doen op zijn CD Road Dogs. John heeft mij echt geholpen en is nog eens een fantastisch persoon. Diep respect dat hij op 76 jarige leeftijd nog steeds zo actief en goed is. Hij  goed op de juiste voeding, op voldoende rust en heeft er nog altijd veel plezier in. Hopelijk gaat dat mij ook lukken.
-Op je nieuwe CD Milestone klink je veel volwassener, je stem lijkt rijper. Heb je dingen bewust anders gedaan of zangles gehad?
Geen zangles.  Dat mijn stem verandert is logisch. Ik word ouder en de childvoice verdwijnt meer en meer. De stem wordt dan minder iel, wat dikker en voller. Het klinkt inderdaad anders, maar ik ben er heel tevreden mee. De muziek zelf gaat wat meer naar de rock, niet alleen blues. Het muzikale plaatje is wat breder geworden. Milestone verkoopt het beste van al mijn CD’s tot nu toe. Op de volgende CD gaan we daarmee verder; een piano, misschien blazers erbij e.d.  Wat breder dus. Snaptime thinking noem ik dat. Joe Bonamassa doet dat ook, de juiste muziek op het juiste moment en zo blijf je jezelf ook ontwikkelen. Je roest niet vast in hetzelfde.
-Als leraar  vraag ik mij af hoe je de muziek bijv. het toeren  en school gecombineerd hebt in het verleden.
Dat ging eigenlijk erg gemakkelijk. Ik zit nog steeds op school, moet nog 1 jaar en dan ben ik klaar met de opleiding. In de V.S. zijn er scholen waar je de school en de muziek of sport kunt combineren. Het toeren wordt dan in de vrije momenten ingeroosterd. Je krijgt daar voldoende tijd voor. De schema’s worden op elkaar aangepast.
-Hoe zijn jullie als band bij elkaar gekomen?
Wij kennen elkaar al vanaf onze jeugd, hebben samen op school gezeten en konden altijd goed met elkaar opschieten. Peter, de bassist, speelde gitaar maar is enkele jaren geleden bas gaan spelen. Sergio drumde al langer en toen ik een nieuwe band formeerde,  heb ik hen gevraagd. We zijn nu een jaar samen. We wonen allemaal in Jacksonville Florida en dat is ook lekker makkelijk.
-Een laatste vraag, die ik iedere gitarist stel:
-Zou je een Blues In The Schools op mijn school willen doen in navolging van o.a. Joe Bonamassa en  Michael Burks?
Natuurlijk! Heel  graag zelfs, moeten we een volgende najaarstoer  regelen!!
(Alweer eentje erbij!)
De bandleden wensen BluesMagazine veel succes en danken ons voor de belangstelling.
Eric Steckel
Het optreden zelf
Helaas waren deze donderdag de weeromstandigheden zo abominabel dat er van buiten Enschede minder bezoekers waren dan normaal. De band deerde het niets want zij gaven een show weg van grote klasse. Ikzelf had meer blues verwacht maar het ging meer de rockkant op. Het was een stevige show waarin de uitmuntende gitaarkwaliteiten van Eric naar boven kwamen. Hij speelt met een gemak en souplesse van een doorgewinterde veteraan. Ook zijn zang was prima.  Sergio op drums en Peter op bas legden een stevig fundament neer waarop Eric naar hartenlust kon soleren. Hoogtepunten voor mij waren Sooner or Later, een heerlijke slowblues, Empty Promises mij bekend van Michael Burks, de instrumental My Guitar Gently Weeps en de 2 slidenummers wier naam ik niet meer weet.
Een mooi stevig bluesrockconcert!
Conclusie:
Een heel mooie avond gevuld met  erg enthousiast en aardige mensen van de Nix, een erg leuk gesprek met 3 zeer vriendelijke zelfs wat verlegen muzikanten, een  tourmanager en als toetje een gedegen show!! Chris, Jan , Ine en wie ik vergeten ben, bedankt!
En toen door de barre omstandigheden, kou en sneeuw naar het donkere Winterswijk, maar het  was het elke seconde waard!!!!!!

John Primer NiX Podium, Enschede 30 januari 2011

John Primer
NiX Podium, Enschede
30 januari 2011



John Primer - 30 januari 2011 Nix, Enschede
Tekst : Herbert Schluter / Foto’s : Bert van der Veen
Stel: je komt opeens tot de conclusie dat je alweer 10 jaar geleden met een stel gelijkgestemde zielen besloot om een leegstaand fabriekshalletje om te toveren tot een soort Bluesclub. Dat je daar bibberend van de kou, midden in de winter die onverwarmde fabrieksmuren stond te schilderen, enkel en alleen om de reden dat ’t toch wel eens wat te gek werd om heel Nederland door te crossen voor je favoriete muziek. En dat je totaal geen sjoege had van de bijbehorende geluidstechniek, elektrische installaties, verlichting en wat er allemaal nog meer bij komt kijken. Dan kun je toch niets anders dan achterom kijken in totale verbijstering wat er in die 10 jaar allemaal is gebeurd.
Alweer een aantal jaren geleden werd die fabriekshal ingeruild voor een eigen zaaltje achter café de Doedelzak aan de Everhardt van der Marckstraat en is gaandeweg een bijna onschatbare hoeveelheid ervaring opgedaan op het gebied van techniek, maar ook van het contacten leggen én houden van bluesmuziekanten en liefhebbers van deze muziek. Ooit begonnen als NiXBBBluesClub werd al snel besloten om al die B’s er eens uit te gooien en nog niet eens zo lang geleden werd er voor gekozen om het accent niet op ‘club’ te gooien maar op ‘bluespodium’. Maar ingewijden hebben het toch altijd nog over ‘de NiX’. Klaar. Ontelbare bands en grootheden hebben inmiddels hun weg gevonden naar dit podium en tja, dan is 10 jaar een hele mooie reden om een bijzonder feestje te vieren.
John Primer - 30 januari 2011 Nix, Enschede
Dat gebeurde dan ook op zondagmiddag 30 januari. Niemand minder dan John Primer werd bereid gevonden om in Enschede in een bomvolle NiX z’n gitaar om te hangen en de Chicagoblues te laten horen. John Primer, die jarenlang met Muddy Waters op tour was, daarna op pad ging met Magic Slim en z’n Teardrops en daarna eindelijk z’n eigen weg ging. Hij werd deze keer begeleid door de Little Boogie Boy Blues Band, aangevoerd door de charismatische Hein – Little Boogie Boy – Meijer, die z’n bijnaam nota bene te danken heeft aan John Primer zelf. Inderdaad, ze hebben al vaker met elkaar gespeeld en dat is te merken aan het speelse gemak waarmee de samenwerking tot stand komt. Terecht wordt deze band wel omschreven als één van de beste begeleidingsbands van Nederland, hoewel ze bewijzen ook zonder een ‘grote naam’ heerlijke blues te kunnen spelen! Naast eerdergenoemde Hein bestaat de LBBBB uit broer Harry op drums, Jan den Boer op bas en Bart Landstra die op werkelijk sublieme wijze de harp weet te bespelen.
De ploeg houdt niet van half werk, te merken aan het grote aantal songs dat ze spelen. Eigen werk van John Primer zelf wordt moeiteloos afgewisseld met echte klassiekers zoals ‘Nothing Else’, ‘Before you accuse me’, ‘Mustang Sally’, ‘Going to New York’ en – hoe kan ’t ook anders – ‘Mannish Boy’. Nooit gedacht om dat liedje nog eens te horen spelen door iemand die zo dicht naast ‘the real thing’ heeft gestaan!
De mimiek van Primer is ook een genot om naar te kijken. Bij een gitaarsolo kun je zien dat hij geen kunstje opvoert maar wel de kunst verstaat om de gitaar te laten spreken, om een verhaal te vertellen met z’n gitaar, iets wat de groten onderscheidt van gewoon hele goeie gitaristen. Door die mimiek beweegt z’n hoed zelfs mee… Op zeker moment is het tijd om even met het publiek te dollen. Hij duikt het publiek in en gaat doodgemoedereerd even aan de stamtafel zitten spelen, dit uiteraard tot groot plezier van de bewoners van deze tafel. Daarna hangt hij zijn gitaar om de nek van één van de dames die staan te kijken, gaat achter haar staan en begint daar weer verder te spelen. Hoezo Ladiesman…?
John Primer - 30 januari 2011 Nix, Enschede

Verslag 24 Pesos op vrijdag 6 mei in de NiX

Verslag 24 Pesos op vrijdag 6 mei in de NiX.
Tekst: Joris Pietersen
Nog geen week na het optreden van de talentvolle band The Wynntown Marshals stond vrijdag 6 mei 24Pesos alweer op het programma van het Nix Bluespodium. De band weet de Nix te vinden aangezien ze vorig jaar op 11 december de Enschedese bluesliefhebbers ook al blij maakten met een optreden, hun eerste op het Europese vasteland. De indruk die toen werd achtergelaten zorgde voor een goed gevulde Nix afgelopen vrijdag.

24Pesos bestaat uit zanger/gitarist/harpist Julian Burdock, bassist Silas Maitland, drummer Mike Connolly en toetsenist Moz Gamble en is doorgebroken met hun album uit 2009 ‘The Boogie Worm’. Onlangs is ook verschenen het alom positief gerecenseerde album ‘Busted, Broken and Blue’.

Er werd afgetrapt met de cover ‘I don’t need no doctor’. Vlak daarna volgde ‘Session blues’, een bewerkte cover van Red House van Jimi Hendrix, geheel in de intussen welbekende eigen ‘24Pesos stijl’; blues als grondslag met duidelijke invloeden van funk, soul en jazz.

Bij ‘Waiting at the Station’ blijkt waarom Julian naast zanger en gitarist ook harpist achter zijn naam heeft staan, daarnaast laat Moz (van oorsprong een gitarist) zien waarom hij thuishoort achter de Hammond toetsen. Via 2 versterkers, een Selmer Treble & Bass uit 1968 en een Dynacord Bassking uit 1964, vloog het geluid je om de oren en ook zijn aanstekelijke enthousiasme tijdens het spelen werd door iedere aanwezige opgemerkt.

Het publiek begon echt los te komen zodra ‘Maxwell Street’ werd ingezet, waarin Julian liet zien dat hij ook uitstekend slide guitar speelt. Bij ‘Mean what I say’ werd door vele aanwezigen al meegezongen en dat enthousiasme werd er niet minder op gedurende de rest van het optreden. Ook de nummers van hun eerste album ‘The Boogie Worm’ vielen erg in de smaak; ‘Be my baby’, ‘Girl like you’ en ‘Make a man’ zorgden voor een publiek dat absoluut geen spijt had die avond te zijn afgereisd naar de Nix. Na een flinke setlist werd afgesloten met ‘Live my Life (Just to sing the blues’).

Dit bleek echter niet het einde van de avond, een groot deel van het razend enthousiaste publiek bleef nog lang napraten en ook de band had nog geen zin om te vertrekken. Ondanks de lange reis van die ochtend en het feit dat de volgende dag in Groningen zou worden gespeeld, werd er diep in de nacht nog een klein akoestisch setje weggegeven voor de nog resterende aanwezigen.
Al met al een erg goed optreden met een uitstekende sfeer. 24Pesos blijft dan ook niet onopgemerkt; onlangs heeft de band deelgenomen aan een landelijke competitie om mee te mogen doen aan het Harvest Blues Festival in New Brunswick, Canada. Na een voorronde in Billericay Essex volgde met de 4 overgebleven bands de New Brunswick Battle for the Blues in de 100 Club in London op 29 maart. 24 Pesos won en aldus staat de band in september op dit prestigieuze Blues Festival in Canada.
Daarnaast is 24Pesos genomineerd voor maar liefst 4 categorieën van de British Blues Awards 2011; ‘Best Blues Band’, ‘Keyboards’, ‘Bass’ en ‘Best Blues Album’ (Busted, Broken and Blue).
In Nederland speelt 24Pesos o.a. nog in Paradiso op 10 juni en op het Ribs en Blues festival in Raalte op 12 juni.
Setlist:
I don’t need no doctor
Be my baby
Session blues
Give some love to me
Girl like you
Waitin’ at the station
Maxwell Street
Never saw the devil
Mean what I say
Make a man
Tryin’ to get back
Ain’t gonna beg no more
Sweet love
Mean hearted woman
Day becomes night
Live my life (Just to sing the blues)

donderdag 13 oktober 2011


George “Mojo” Buford (born November 10, 1929, Hernando, Mississippi) passed away this morning, 11 October 2011. He was an American blues harmonica player, best known for his work in Muddy Waters’ band.

Wij hebben gelukkig onze herinneringen aan deze prachtige man. Geweldig optreden! RIP George

The Delta Saints


The Delta Saitns are coming to town!