The Delta Saints: deze jonge honden band uit Nashville brouwt een energieke, bijzonder smaakvolle cocktail van Southern Rock, (swamp)Blues en Funk, in de verte herinneringen oproepend aan bands als The Allman Brothers en The Black Crowes. In relatief korte tijd heeft de band een sterke fanbase opgebouwd in Music City (Nashville) en het zuidoosten van de VS. Ze brengen veel eigen werk afgewisseld met enkele klassiekers als Honky Tonk Woman, Come Together, Hey Jude en een stevig portie rock ‘n roll geschoeid op de meesterwerken van Chuck Berry. Echter alles wat ze aanpakken overgieten ze met hun in eigen keuken bereide saus en brengen het ook nog eens met een vurig enthousiasme aan de kook. Een inzet en enthousiasme welke je tegenwoordig nauwelijks meer ziet.
Het is onvermijdelijk dat de Delta Saints je niet met de haren rechtovereind in de nek de zaal uit laten gaan en dat is ze bij mij, maar ook het overgrote deel van het aanwezige publiek uitermate goed gelukt. Kippenvel delen met je medebezoekers maakt een optreden tot een onvergetelijk samenzijn. En dat samenzijn gaat dus ook op voor de band, zo voelt het en zo is het. Mede omdat de NiX geen kleedruimte heeft waar de band zich terug kan trekken in de pauze en na afloop heb je echt het gevoel dat je deel bent van de band maar ook andersom, samen maak je vuurwerk en een wereldavond. Voor mij en iedereen die aanwezig was mogen ze vanavond weer HET Podium bestijgen en ons overgieten met de heerlijkste en heetste saus die ik in lange tijd heb mogen proeven.
De NiX heeft met de van de wanden druipende muzieksfeer en geschiedenis zeer zeker bijgedragen aan dit ultieme warme gevoel waarmee ik de zaal verliet.
Maar, niet getreurd, ik weet dat ik binnenkort weer mag genieten van een (h)eerlijk optreden in deze zaal, op zich een super basis ingrediënt. Ik prijs me gelukkig!
Klompke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten