Even in het muzikaal kookboekje kijken naar het recept voor een superband: men neme achtereenvolgens een drummer die met de Achterhoekse rockformatie Normaal menige zaal heeft laten koken (Fokke de Jong) en mix dit met een bassist/zanger die met z’n eigen band zijn sporen al lang en breed heeft verdiend (Ruud Weber). Hierover gaat een sausje van een toetsenist die internationale allure heeft vergaard op podia met o.a. Matt Schofield, Coco Montoya en Dede Priest (Govert van der Kolm) en het geheel wordt geserveerd met niet zomaar een gitarist… zeg je ‘Cuby and the Blizzards’ dan zeg je meteen: Erwin Java. Maar ruimtegebrek stelt ons helaas niet in staat om alle namen te noemen met wie deze grootheden allemaal hebben samen gespeeld. Dit kwartet is onlangs bij elkaar op de koffie gekomen en heeft besloten om samen wat te gaan doen. Nou, da’s gelukt… en hoe!
Na twee uitverkochte optredens in het Drentse Amen stonden ze dus vrijdag de 13e op het podium van de NiX in Enschede. Ook hier een bomvolle, uitverkochte zaal! En dat voor een derde try-out…
De eerste set bestond uit een negental nummers zoals ‘Only in it for the money’ (het openingsnummer), ‘Let’s go get stoned’ en ‘Mr. Big Shot’. Er zit veel variatie in de nummers, zowel qua melodielijn als qua tempo. Het soms wat hese stemgeluid van Ruud past er dan ook heel mooi bij – en kwam hier misschien nog wel beter tot z’n recht dan bij zijn eigen band (en da’s puur bedoeld als compliment!). Bij het vijfde nummer ‘Why me?’ dacht ik eerst even te maken te hebben met een countryband, ‘t leek wel Garth Brooks. Ook andere invloeden zijn, soms subtiel, soms heel duidelijk verwerkt in de muziek. Bij ‘Gone, gone, gone’ klonk het een beetje New Orleans style blues/jazz, maar nergens gaat het echte bluesgevoel verloren. Ook een verschrikkelijk mooi nummer is ‘Learn how to cry’ wat in eerste instantie heel subtiel begint maar gaandeweg uitgroeit tot een prachtig krachtig nummer.
Ik heb ‘t al vaker gezegd, maar als een band laat zien dat ze lekker op mekaar ingespeeld zijn straalt dat uit naar de zaal. En als ze dan ook elkaar de ruimte geven om ‘hun ding te doen’ dan sta je in de zaal zo ontzettend te genieten… Bij ‘I can’t go home’ gaan de lichten op het podium langzaam uit en schijnt er alleen nog maar een spotje op Erwin. En dan komt er toch een solo… Onwaarschijnlijk lekker! Ze zeggen wel eens dat ‘t venijn in de staart zit. Dat spreekwoord kwam hier ook behoorlijk uit. Op ‘t eind ontstond er een soort wedstrijd in solo’s tussen Govert en Erwin waarbij zelfs het grootste ijskonijn niet stil kon blijven zitten. Govert haalde dan ook werkelijk álles uit de kast om geluid uit de toetsen te krijgen, hij ging er op zitten, hij gebruikte een handdoek – eerst om z’n gezicht af te vegen en daarna om ‘t ding te mishandelen – ongelofelijk hoe die man omgaat met z’n orgel. Misschien denkt u nou dat ik overdrijf, nou: echt niet! Hier is zo’n superband geboren dat ik bij deze King of the World wil claimen voor de cd presentatie in het najaar! Waar anders dan op het podium van de NiX in Enschede?
Na afloop van het optreden mochten we naast het podium nog getuige zijn van een prachtig moment: de heren vliegen elkaar om de hals met een geweldige kreet ‘We kunnen ‘t!!!’ Kan ik niets anders van zeggen dan ‘ja, klopt…’. King of the World. Onthou die naam!
Na twee uitverkochte optredens in het Drentse Amen stonden ze dus vrijdag de 13e op het podium van de NiX in Enschede. Ook hier een bomvolle, uitverkochte zaal! En dat voor een derde try-out…
De eerste set bestond uit een negental nummers zoals ‘Only in it for the money’ (het openingsnummer), ‘Let’s go get stoned’ en ‘Mr. Big Shot’. Er zit veel variatie in de nummers, zowel qua melodielijn als qua tempo. Het soms wat hese stemgeluid van Ruud past er dan ook heel mooi bij – en kwam hier misschien nog wel beter tot z’n recht dan bij zijn eigen band (en da’s puur bedoeld als compliment!). Bij het vijfde nummer ‘Why me?’ dacht ik eerst even te maken te hebben met een countryband, ‘t leek wel Garth Brooks. Ook andere invloeden zijn, soms subtiel, soms heel duidelijk verwerkt in de muziek. Bij ‘Gone, gone, gone’ klonk het een beetje New Orleans style blues/jazz, maar nergens gaat het echte bluesgevoel verloren. Ook een verschrikkelijk mooi nummer is ‘Learn how to cry’ wat in eerste instantie heel subtiel begint maar gaandeweg uitgroeit tot een prachtig krachtig nummer.
Ik heb ‘t al vaker gezegd, maar als een band laat zien dat ze lekker op mekaar ingespeeld zijn straalt dat uit naar de zaal. En als ze dan ook elkaar de ruimte geven om ‘hun ding te doen’ dan sta je in de zaal zo ontzettend te genieten… Bij ‘I can’t go home’ gaan de lichten op het podium langzaam uit en schijnt er alleen nog maar een spotje op Erwin. En dan komt er toch een solo… Onwaarschijnlijk lekker! Ze zeggen wel eens dat ‘t venijn in de staart zit. Dat spreekwoord kwam hier ook behoorlijk uit. Op ‘t eind ontstond er een soort wedstrijd in solo’s tussen Govert en Erwin waarbij zelfs het grootste ijskonijn niet stil kon blijven zitten. Govert haalde dan ook werkelijk álles uit de kast om geluid uit de toetsen te krijgen, hij ging er op zitten, hij gebruikte een handdoek – eerst om z’n gezicht af te vegen en daarna om ‘t ding te mishandelen – ongelofelijk hoe die man omgaat met z’n orgel. Misschien denkt u nou dat ik overdrijf, nou: echt niet! Hier is zo’n superband geboren dat ik bij deze King of the World wil claimen voor de cd presentatie in het najaar! Waar anders dan op het podium van de NiX in Enschede?
Na afloop van het optreden mochten we naast het podium nog getuige zijn van een prachtig moment: de heren vliegen elkaar om de hals met een geweldige kreet ‘We kunnen ‘t!!!’ Kan ik niets anders van zeggen dan ‘ja, klopt…’. King of the World. Onthou die naam!
ik zag KOTW op Highlands in Amersfoort, 1 juni 2012. Alles wat hierboven staat geschreven is helemaal waar! Wat een superformatie. Kan niet wachten op hun1e cd.
BeantwoordenVerwijderen