vrijdag 23 maart 2012

Concertverslag Will Wilde

Tekst: Herbert Schluter

Wauw… iets anders kon je niet zeggen van het optreden van Will Wilde en z’n band op 17 maart in de NiX in Enschede. Inderdaad, weer zo’n avondje van NiX! Voor wie ‘m nog niet kent: Will Wilde wordt met zijn 22 jaar een aanstormend talent genoemd, maar dat is een understatement van jewelste. Talent, ja. Aanstormend… nee, dat stadium is hij allang voorbij.

Nou waren de filmpjes op Youtube al veelbelovend, dus de verwachtingen waren hooggespannen. Toen de band iets na 22.00 uur op de planken klom liet Will meteen al met het instrumentale ‘Juke’ horen dat hij het métier van bluesharpist tot in de puntjes beheerst. Hij wordt op deze tour bijgestaan door Jon Chase op bas, Mark ‘Card’ Earl op drums en de gitaar wordt gehanteerd door Stuart Dixon. Het tweede nummer, Fly around the world, is een lekker uptempo en funky liedje en hierin laat Will horen dat hij niet alleen een goeie harpist is, maar ook nog eens over een dijk van een stem beschikt.

Na nog eens twee liedjes gaat het jasje van het keurige krijtstreeppak uit. Daaronder slechts een shirtje en de biceps verraadt dat hij menig uurtje in de sportschool heeft doorgebracht. Dit overigens tot hoorbare vreugde van de aanwezige dames… Dan wordt het tempo nog een beetje opgeschroefd voor een liedje dat hij heeft geschreven voor een (inmiddels) ex-vriendin. Blues is my first love, you come second. Leuk liedje, maar waarom zij ‘t niet zo leuk vond?

De meeste liedjes komen (uiteraard) van het laatste album van de Will Wilde Band, getiteld ‘Unleashed’. Werkjes die de revue passeren zijn o.a. Wish you were mine, Malaria, If I get my hands on you, Waste my life away en Angel came down. Maar ook een aantal covers hebben we mogen horen, zoals Smokin’ Dynamite van Buddy Guy, Cover me van Bruce Springsteen en een verrassende uitvoering van Talking ’bout a Revolution van Tracy Chapman.

Bij het begin van de tweede set neemt Will zelf ook nog eens een gitaar ter hand voor het nummer ‘Numb’. Een aantal liedjes verder komt ‘HLS’ voorbij, voor mij persoonlijk één van de hoogtepunten. Het is een inktzwarte blues, een vlammend protestlied waar een dreigende sfeer van uitgaat over een dierproeflaboratorium waar naar verluid geen enkel dier levend uit komt. Gelukkig is het lang niet allemaal kommer en kwel (hoewel dat uiteraard wel de mooiste blues kan opleveren) want even later horen we ‘Citalopram Blues’. Citalopram is weliswaar een antidepressivum, maar ‘that doctor should’ve prescribed you guys!!’. Met andere woorden: de hartverwarmende reacties van het publiek konden de heren wel waarderen! Geen kritiek? Misschien wel een klein beetje… de meeste aandacht gaat toch uit naar Will zelf, maar de overige bandleden krijgen eigenlijk te weinig ruimte om hun kunnen te vertonen. Alleen Stuart krijgt een paar keer de gelegenheid om te laten horen wat een fantastisch goeie gitarist hij is. Daar had ik graag meer van willen horen! Meer in ieder geval dan wat hij in de toegift ‘On the road again’ liet horen, een liedje dat praktisch iedereen, inclusief de heren, op de dansvloer bracht (en dat zien we niet zo heel vaak!).

Overall inderdaad weer een avond van NiX. Hartgrondig genieten van retegoeie bluesmuziek, wat wil een mens nog meer… voor agenda, filmpjes en meer info zie www.bluesclub.nl en http://www.willharmonicawilde.com .

Geen opmerkingen:

Een reactie posten