Tekst: Rein van den Berg (Hoorn)
Ik ben nog nooit zo in beslag genomen door The Blues als tegenwoordig. En exacte verklaring daarvoor heb ik nog niet gedefinieerd. ’t Zal wel iets te maken hebben met ouder worden, en het besef dat alles vergankelijk is. Met andere woorden; “Ik leef nu!” – althans doe een poging daartoe. Blues grijpt voor mij terug naar een zekere basis, wellicht zelfs iets van waaruit we voeding putten. Energie om de dagelijkse beslommeringen het hoofd te bieden. Niet dat mijn bestaan zoveel hindernissen biedt, maar net als iedereen ben ook ik onderweg.
Eind vorig jaar heb ik mijzelf voorgenomen vaker aanwezig te zijn bij de vele concertjes die gearrangeerd worden in ons land. Schitterende initiatieven overwegend gesitueerd in low-budget omgevingen. Maar wat een charme gaat uit van dit soort kleinschalige concertjes! Zo ook het concert van Matt Andersen in de Nix bluesclub te Enschede. De geboorteplaats van Hans Theessink. Iedereen die Matt Andersen op zijn podium plaatst, is verzekerd van succes. De man is een allround entertainer, speelt gitaar als een mad man, en is daarnaast gezegend met een uitzinnige stem. Zijn natuurlijke klankkast biedt hem daarvoor ongetwijfeld het fundament. De man weegt volgens mijn inschatting momenteel rond de 160 kilo – mogelijk meer – maar aan zijn inzet tijdens de avond valt dit amper af te meten. Matt is gelukkig in staat grapjes te maken over zijn postuur, en je vindt regelmatig aanhalingen hierover in zijn teksten. Hij is dik, maar laat zich desondanks niet wegzetten als zielig. Hij zit vol met liefde, dus heeft hij – in verhouding – veel liefde te geven. “Let me roll all over you baby” schetste Andersen in 1 van zijn amoureuze teksten, waarna onder het vrouwelijke geslacht een golf van verrukking door de zaal ging. Dat de man achter de knoppen een belangrijke aanvulling is bleek andermaal tijdens deze voorstelling, want wat een waanzinnig mooi geluid werd het publiek geboden hier te Enschede. Mocht je in buurt zijn; een aanrader. (En dat zeg ik niet alleen vanwege de spontane schaal met hapjes die tijdens de pauze gepresenteerd werd)
Zijn nieuwste, Coal Mining Blues, kent dezelfde overgave als zijn live performance. De dynamiek is wellicht, aangezien het een studioplaat is, gereserveerder, maar een vergelijkbare intentie is bijna voelbaar. Het album voegt enorm toe aan het bestaande oeuvre van Anderen, zeker qua compositorisch gehalte, want het bevat diverse uitstekende nummers. Support mocht hij ondervinden van Colin Linden (o.a. Blackie & the Rodeo Kings) op velerlei gebied. Hij is verantwoordelijk voor de productie, valt te beluisteren op gitaar, en schreef samen met Matt de meeste songs van dit album. De twee nummers waar niet de namen onderstaan van Andersen en of Linden, zijn vertolkingen van Willie P. Bennett en Charlie Rich. In Rich’s Feel Like Going Home geeft Andersen zijn soulvolle stem alle ruimte. Hij wordt hier door John Sheard begeleid, uitsluitend op piano. Schitterend nummer, het me zou mij dan ook niet verwonderen wanneer hetzelfde nummer voorkomt in het repertoire van Elvis. Coal Mining Blues duurt bijna een uur. Het is een album met verhalen over mensen van vlees en bloed, mensen die beproefd worden door de wereld om hen heen, of de relationele omstandigheden waarin ze verwikkeld zijn. Er is romantiek, maar ook het besef dat er brood op de plank moet.
Andersen heeft ons land alweer verlaten, wat een extra motivatie zou kunnen zijn dit album alsnog te kopen. Opgenomen in de studio’s van Levon Helm te Woodstock. Zelfs Gart Hudson speelt een deuntje mee op de accordeon. En Amy Helm en Jonell Mosser laat zich horen op de achtergrond. Coal Mining Blues is niets anders dan een voortreffelijke CD!.
Website Matt Andersen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten