Patrick Sweany @ NiX Podium 29 Oktober 2011

Patrick Sweany is deze maand voor het eerst in Nederland. Vanavond op het NiX Podium begint hij aan zijn tweede concert in de Lage Landen. De aftrap in Paradiso de dag ervoor was hem goed bevallen, maar toen hij begon met de soundcheck in de NiX raakte hij niet uitgepraat over de diverse authentieke versterkers die er staan en waarmee hij mocht gaan spelen. Hij opende zijn concert met de mededeling dat hij vooral die “ene uit 1964” wel heel bijzonder vond om vervolgens vol overgave los te gaan in een vlotte set met zeer afwisselende songs maar allemaal met een grote dosis energie en power.

Zittend op een kruk, met zijn voeten stampend op een omgebouwd cd-kistje waarin de microfoonstandaard is geplaatst, komt hij binnen bij het aanwezige publiek alsof er een volledige band staat. Zijn stem is veelzijdig en soulful, over het algemeen laag en warm, maar soms ook hoog en rauw. En die stem is zo bepalend en verrassend dat je in nummers als “ Same thing” bijna van je kruk valt vanwege de vocale kwaliteiten van deze man. Tussendoor vertelt hij bijzonder leuke verhalen over thuis, West-Nashville ” the better part! “ en andere ervaringen. Zo raadt hij het publiek aan om eens naar Eureka Springs in Arkansas te gaan waar hij zijn eerste cd heeft opgenomen en voegt hieraan toe dat we dan niet zijn nog openstaande rekeningen van het café Chelsea’s Corner hoeven te voldoen! Hij wisselt veelvuldig van gitaar, en ook met de slidegitaar staat hij zijn man. De nummers variëren van slowblues en swamp tot rock-‘n-roll en ruig. Veel van de nummers zijn van zijn eigen hand maar hij speelt een magistrale cover van “Poverty” van Bobby Blue Bland, om kippenvel van te krijgen. Zijn derde cd  “ Every hour is a dollar gone “ werd geproduceerd door Dan Auerbach van de Black Keys. Dit is goed te herkennen in nummers als “ Them Shoes” en “After a while”. Grappig om na afloop van het concert te horen dat jaren geleden een nog jonge en onbekende Auerbach graag in de band van Sweany wilde spelen! Ze groeiden min of meer in dezelfde omgeving op. Bijna aan het einde van de tweede set gooit hij er nog een prachtige ballad in van Joe Tex om vervolgens nog het fijne nummer “Badluck, badluck” van zijn tweede album te doen.
Ach, en dan moet er na een stevige toegift een einde komen aan dit verbluffende optreden en kan ik maar een conclusie trekken: Patrick Sweany is een swingende, roots rockende bluesman en laat een geweldige indruk achter.
Filmpje volgt........